Mochten jullie dit interview uit editie 4 van 2021 gemist hebben, dan bieden wij jullie de kans om het online te lezen. Nee, we hebben geen 'leestijd' vermeld omdat we vinden dat je hier even de tijd voor moet nemen. En wil je alsnog het in print nalezen? Dan zijn onze oude edities voor een gereduceerd tarief van €12,50 per stuk excl. verzendkosten te krijgen (zolang de voorraad strekt). Check de shop of stuur een email naar: info@thetalents.nl en geef aan welke editie jij zou willen. En nu lezen!
Robert-Jan Rietveld aka Bertus aka The Bloody Butcher – medeoprichter van Schorem en het gezicht van Reuzel. We kennen hem als een Rock ’n Rolla, maar hij heeft zijn leven 360 graden omgedraaid. Van Rock ’n Roll Junkie naar Plant based Bastard. Wij zijn trots dat hij zo openhartig zijn verhaal doet. Lees hier ‘just a glimpse of..’
‘Hoezo plant based? Nou gewoon, het was wel mooi geweest. Ik leefde er vanaf mijn viertiende, vijftiende op los. Het was een soort van zelfmedicatie. Ik stotterde vreselijk en daar werd ik altijd heel erg mee gepest. Ik kwam er achter dat het met pep en alcohol het een stuk makkelijker ging. Weet je wat het is, als je weet dat je gebekt en snugger bent, maar je kan niet praten. Is dat best kut. Ik ben adrem, maar ik kwam niet uit mijn woorden. Er zat allemaal opgekropte humor en intelligentie. Ik ontdekte dat met drugs en alcohol het wel lukte. Het is alsof je voor de eerste keer een paracetamol tegen hoofdpijn neemt. Ik kreeg vertrouwen in dat pilletje. Je hoofd maakt van die ezelsbruggetjes en dat was bij mij ook. Ik ben hier eigenlijk nooit mee opgehouden. In het begin was het recreatief. Ik woonde in Groningen en ik ontdekte bands en rock ‘n roll. Grappig genoeg functioneerde ik ook gewoon goed. Alleen er komt een punt dat het anders moet. En ik ben bang als we het succes van Schorem eerder hadden meegemaakt, dat we dat niet overleeft hadden!
Ik ben nu 47. Het is ongeveer elf jaar geleden dat we startten. In een hele korte tijd werden we ‘beroemd’. En ik denk dat iedereen in Nederland nog maar een tipje van sluier heeft gezien van wat wij allemaal hebben meegemaakt.’
‘In Nederland – waar je niet met je kop boven het maaiveld mag uitsteken anders wordt-ie er afgehakt - was het succes heel groot. Maar in het buitenland was het niet te vergelijken. Mensen vielen flauw als ze ons zagen, hebben tatoeages van ons op hun lijf, huilende mensen voor het hotel. En dat binnen het kappersvak! Leen en ik waren best wel blue als het gaat om dit soort dingen.
BNN wilde een documentaire maken over ons en wij hadden heel fans in Thailand – op Facebook! Wisten wij veel. Een kapper heeft geen fans… Wij zagen een gratis reisje! In het vliegtuig bedachten we nog van: ‘Stel dat er niemand komt. Ook best lullig.’ Maar we komen daar en uit heel Thailand waren mensen naar die plek gekomen. Bizar!
Niet lang daarna kwam Reuzel en moesten wij voor het eerst echt op reis. Dat was Canada. Wij dachten lekker een beetje feesten en drinken. Maar als ik er nu op terugkijk, was het niet te doen. Negen steden in 14 dagen!! Canada is groot he!!
Die tour ging door heel Canada. Vancouver was de eerste stad en daar gebeurd het eerste rare ding. Leen en ik kennen elkaar heel lang en zijn net een getrouwd stel. Op weg naar het hotel hadden we woorden. Op een gegeven ogenblik liepen er een stel gasten achter ons aan. Dus ik tegen Leen: ‘Even opletten, die gasten.’ In de lobby liepen die gasten achter ons aan en eindelijk durfden ze te vragen of ze een handtekening mochten. We deden er nog een beetje lacherig over. Dat is natuurlijk heel gek om mee te maken. Maar goed, we hadden een show. Niks voorbereidt… Reuzel waren maar twee blikjes, maar toen al goed voor honderden duizenden dollars. Inmiddels is het merk na American Crew het grootste herenmerk.
Leen en ik nog steeds zo blue als de pest! Ik kom uit kraakpanden en had nooit een stuiver op zak. Ja, als ik hem had ging ik er dope voor halen. Voor mij was dit echt bizar.
Maar goed, we hadden de show niet voorbereidt. Gelukkig kon ik terugvallen op mijn achtergrond en kennis toen ik nog bij KINKI werkte en daar deden we geregeld shows.
Ik dacht: we gaan naar een show, gymzaal, plastic klapstoeltjes. Hoe erg kan het zijn!
’s Avonds werden wij door een chauffeur opgehaald omdat we naar de ‘venue’ gingen. De ‘venue’. Rot op man! We hadden nog steeds geen idee. Op een gegeven moment komen we langs een club waar een mega rij stond met allemaal mensen en leuke chicks. Ik zeg nog tegen de chauffeur: ‘Als wij klaar zijn, kunnen wij dan hier heen?’ Die man die kijkt mij aan en zegt: ‘Dit is voor jullie!’ Toen kwamen de zenuwen. Niks voorbereidt en gewoon maar doen. Dit was ook wat Schorem gewoon was.
Het was feest, haar, muziek, drank! De mensen kwamen voor het feest. En dan kijk je zo’n zaal in en het gaat los. Dat is echt bizar. Ik was nog meer verbaast toen ik naast mijn keek en dat Leen met een tiet in zijn hand zijn handtekening met een Eding zette.
Ik denk dat we in geen beter land konden beginnen als in Canada. Die mensen houden echt van een feest. Aan het einde van de avond, na flink wat drank en drugs, gingen we weg. Het was best lastig om weg te komen. Maar we zien een chick aankomen lopen, trekt d’r shirt uit en springt op het voorruit! Je kan het niet verzinnen. We leken Guns & Roses wel!
Klinkt natuurlijk heel kinderachtig, maar als je al je hele leven gedroomd hebt om rockster te worden en het gebeurd nog even… Ik weet nog heel goed dat we in een hotel waren en ik wakker werd in een foetushouding en mijn benen niet kon bewegen. Ik val uit bed en kijk in de spiegel, had ik een My Little Pony Onesie aan! Ding was veelte klein en ik wist nergens van. De receptionist kon mij vertellen dat ik ’s nachts met vier meiden in paardenpakken beneden stond.
Dit zijn maar twee verhalen van de velen die we hebben meegemaakt. Gestoord!!
Deze evenementen werden groter, de reizen werden gekker. Dat hebben we zes jaar gedaan. Op een gegeven ogenblik was ik het spoor bijster. Ik wilde geen moment missen dus speed kwam er aan te pas. Ze zeggen wel eens dat je een bepaald punt moet bereiken en toen ben ik toch nog doorgegaan. Op een gegeven ogenblik was het klaar. Ik had te veel verneukt.’
27 december 2019
‘Tweede kerstdag was ik met een vriend naar het Tiki-bad. Gokken en coke. De volgende dag werd ik wakker. 27 december 2019, de tafel lag vol, de vloer plakte en ik keek naar het gezicht van mijn dochter. Ze zei niks en toen had ik een helder moment. Vanaf dat moment was het klaar! Ik heb geen druppel meer aangeraakt en geen drug meer gebruikt. Niet eens een paracetamol. Weet je, je moet geen parodie van jezelf worden. Ik heb zeker een stukje ego in mij, ben trots, heb keihard gewerkt om te bereiken waar we nu staan en dat doe je niet zonder dat je ‘bijzonder’ bent. Dat mag je best van jezelf zeggen. Ik wilde wat ik heb opgebouwd niet kapot maken. We voeden heel wat monden met dit merk.
Je moet ook geen karikatuur van jezelf worden en dat mensen met medelijden naar je kijken. Grow up!
Ik ben wel een extreem mens. Want ik sla gewoon door. Nu ren ik de marathon, ben Vegan en er komt geen druppel of drugs meer in huis. Het zijn processen die je doormaakt. Dat is hetzelfde als tijdens een creatief proces. Je moet jezelf vernieuwen om andere dingen te kunnen doen. Er mag geen routine in komen. Dat houdt ook in dat je van heel veel dingen en mensen afscheid neemt. Als je nuchter bent, kom je er achter dat sommige mensen gewoon facking vervelend zijn. Daar is geen ruimte meer voor. Kijk, ik veroordeel niet. Ik heb het zelf zo lang gedaan. Ik snap het, maar daar is nu geen ruimte meer voor.
Het succes van Schorem zit hem in het feit dat dingen niet veranderen. In een tijd waar alles zo snel gaat, is een plek waar alles hetzelfde blijft – rituelen – belangrijk. Daar komen mensen voor. En als mensen drugs gebruiken, is dat het leukst met anderen. Dat wordt een ritueel.
Dat breken van rituelen moet je ballen voor hebben. Als je die rituelen durft te doorbreken, komen je er achter dat het prima is.
We zijn drie jaar verder.’
En nu?
‘Rock ’n roll zit in je bloed. Het is een rebels ding. Je bent net zo rebels door te stoppen. Mijn dag ziet er zeker anders uit. Ik zit tegenwoordig bij een atletiekvereniging en daar train ik met hardloopfanaten. Dat zijn totaal andere mensen die normaliter op je pad komen, maar ook dat is goed. Ik leer hoe het is om een normaal leven te lijden. Dat heb ik nooit gekend.
Inmiddels heb ik binnen mijn nieuwe rituelen al shows gegeven. En ja, het is spannend, maar ik weet wie ik ben en ik weet wat ik kan. Mijn instelling is anders. Mensen hebben een kaartje gekocht en dan zal je wat krijgen ook! We zitten nu alweer twee jaar thuis en natuurlijk hebben Leen en ik het er over hoe alles straks zal zijn als alles weer open mag. Ondertussen draait hier in Nederland alles gewoon door. Ik moest echt wennen om op afspraak te werken, maar dat kon niet anders door Corona. Aan de andere kant ben ik er nu aan gewend en het is best fijn. De zaak is overzichtelijk geworden. Ik zou die rijen voor de zaak niet meer willen. Toen wij startten met Schorem werden we verguist. We waren ‘succesvolle dameskappers’ en deden maar 1 kapsel. Een zaak waar alleen mannen naar binnen mochten en geen vrouwen?!? Het was gedoemd om te mislukken. Het succes dat volgde, konden we ons niet voorstellen. We hadden een zaak gecreëerd waar we zelf graag naar toe zouden willen gaan. Maar hoeveel mensen zijn zoals jij! Dat is wel het succes van een goede barbershop. Daar zit een ziel in. We hebben gaten ontdekt in de markt, dingen gedaan die je je niet kunt indenken. En of die nu een succes zouden zijn? Ik zou het niet weten. Tegenwoordig met die ‘cancel-culture’ kom je niet meer weg met een bordje dat vrouwen je salon niet in mogen. Wij deden het, maar het bordje is er inmiddels af. Er knipt nu een hele goede meid in de shop en vrouwen zijn welkom. Maar we knippen alleen wat er op de poster staat. We dragen een stijl uit, maar zijn niet bang om mee te gaan met sociaal maatschappelijke aspecten en ons daar in aan te passen. We worden wijzer, niet saaier!’
@the_bloody_butcher
@schorembarbier
Fotografie: @jelleinmyear - Jelle Molleman
