Eduard Meijerink was een van de ‘Below 30’ talenten. Met een overdosis aan ambitie en drive stapte hij samen met zijn zakenpartner Kylie in diverse avonturen. Van Monaco naar Almelo, van de kappersbranche naar het werken binnen de jeugdzorg.
‘We bevinden ons een beetje in een twilight zone: met mijn ene been in de salon en met mijn andere been in mijn nieuwe leven. En ik hou ervan om de regie te hebben, en dat is er nu even niet. Dat komt doordat ik deels ga werken in een andere branche. Samen met mijn partner worden wij een zorghuis voor de jeugdzorg. Ik blijf wel gewoon mede-eigenaar van Velvet Monkey, maar mijn rol wordt iets anders.’
‘Wat ik merkte, was dat ik moe werd van geleefd te worden door mijn agenda. Succes is heel leuk, maar als keerzijde is dat alles aan je gaat hangen. We hadden Monaco opgezet, een salonaward gewonnen, de salon liep als een trein, we hebben hele mooie projecten mogen doen, maar het was veel. Maanden van tevoren stond die agenda vol. Toen ik nog geen kinderen had, vond ik dat niet zo erg. Alleen mijn privésituatie veranderde en ik kreeg vrij onverwachts twee kinderen. Ik moest kiezen. Dat waren natuurlijk de kinderen. In het eerste jaar heb ik daar mijn balans geprobeerd te zoeken: vaderschap, fulltime salon, freelancewerk en educatie geven. Dat heb ik drie jaar volgehouden, en toen was het klaar. Samen met Kylie hebben we besloten om ons meer op de achtergrond te bewegen. Onze marketing hebben we aangepast en ons team meer op de voorgrond gezet. Zo kregen wij weer wat meer lucht om ons te richten op onze gezinnen. Toen kwam Covid en was het plezier van ondernemen bij mij een beetje verdwenen. Niet zozeer vanwege Covid, maar omdat ik de regie niet in handen had over mijn eigen bedrijf of wat mij te wachten stond en hoe de branche bewoog. Ik heb afgesproken dat mij dit nog niet een keer zou overkomen. Na een goed gesprek met mijn partner kon ik niet bedenken wat ik nog zou willen in mijn carrière. Misschien heb ik wel in een te korte periode heel veel mogen doen. Misschien is het te snel gegaan. Wat ik tussen mijn 19de en 30ste heb gedaan, had ook tussen mijn 19de en mijn 40ste mogen zijn. Dat had leuker geweest. Maar ja, zo gaat het nou eenmaal, en ik ben er zeker blij mee!’
‘In het leven dat ik nu heb en mijn gezinssituatie, wil ik dat niet meer. Maar hoe dan wel? Hoe ga je je leven dan inrichten en waar liggen je interesses? Vanaf mijn 14de was ik al bezig met het vak. Vanaf groep 3 was dat al duidelijk. Ik heb ook nooit verder nagedacht dan het kappersvak. Met mijn creativiteit en skills had ik misschien wel elders terecht kunnen komen, als ik erover had nagedacht. Is niet gebeurd.’
‘Met de kinderen ging het inmiddels prima, maar rondom hen was het minder rooskleurig. Denk aan de ouders en alle instanties waarmee je te maken krijgt. Ik kreeg vaak te horen van de instanties hoe goed ik me had ingelezen, vergaderingen kon leiden, documenten kon opstellen en de casus kon voorbereiden. Met een salonteam doe je niet anders! Wat mij bij jeugdzorg opviel, is dat iedereen een expertise heeft, maar niemand is een casemanager. Niemand neemt de leiding in de vergadering, en alle punten moeten worden behandeld met het oog op de kinderen. Daar voelde ik dat er een rol voor mij was weggelegd. Iemand moet die boel toch bij elkaar houden! De afgelopen jaren ben ik zelfstudie gaan doen om me meer te verdiepen in de materie, en ik wilde een gelijkwaardige partner zijn aan tafel. Ik zag dat iedereen wel zijn best deed, maar het grote belang – de kinderen – uit het oog verloor. Alles zit vast aan protocollen. Maar als ik ergens goed in ben, is het wel onderhandelen. Inmiddels heb ik geleerd dat mijn achtergrond in deze tak niet van belang is en weet me binnen twee minuten voor te stellen. Laatst hadden wij een meeting met het team waarmee we gaan samenwerken voor het gezinshuis, en ik stelde me voor als dat ik niet de meest makkelijke persoon ben om mee samen te werken. Ik sta open voor feedback, maar ik houd altijd het belang van de kinderen voor ogen en niet omdat het misschien beter werkt voor de protocollen. Daar heb ik maling aan. Alles samengevat; ik ben goed in het bij elkaar brengen van mensen van verschillende disciplines en concreet te bouwen. Wat mijn doel is: om de kinderen een zo gelukkig mogelijk leven te geven en dat zij zo min mogelijk meekrijgen van alle ruis op de achtergrond.’
‘Wat ik ga doen, is samen met mijn partner een gezinshuis opzetten voor kinderen die in de reguliere zorg niet meer terecht kunnen. Dit zijn jongeren die naast geborgenheid, veiligheid en liefde, een gedegen opvoeding nodig hebben. We hebben het over kinderen die gerichte begeleiding nodig hebben. Nederland is niet ingericht op het schrijnende tekort aan opvang voor deze kinderen. Bedenk dat deze kinderen in gesloten woongroepen worden gezet, soms detentie krijgen, terwijl zij andere hulp nodig hebben. We hebben heel goed nagedacht over wat we gaan doen, hebben onze scholing gevolgd en dat heeft geleid tot deze beslissing.
Dat houdt in dat mijn rol binnen Velvet Monkey anders wordt. Ik breng mijn werk weer terug zoals het is begonnen: als hobby. Ik wil weer dingen doen die ik leuk vind binnen de kappersbranche. Het is een bewuste keuze, gemaakt met mijn hart. Dat hield in dat ik klanten moest vertellen dat ik na 20 jaar afscheid ging nemen. Binnen Velvet Monkey richt ik me op de marketing en dan ben ik meer op de achtergrond, ik werk nog één dag in de salon en geef dan mijn educatie bij Matrix. Kijk, zoals mensen mij kennen, is deze overgang goed voorbereid. We zijn hiermee al twee jaar bezig. Ons team is hierop voorbereid, ingewerkt en opgeleid. Het is een switch, maar soms heb je dat nodig.’
@eduardmeijerink
@velvetmonkeyhouseofhair
